Река

Er zit iets in dit liedje van een oude zomerochtend, wanneer de zon nog zacht is en het gras je blote voeten verkoelt. De rivier stroomt - en lijkt te praten, te luisteren, als geen ander. Je kunt haar alles vertellen: over je kindertijd, over je verlangen, en over het feit dat je hart weer lijkt te leven.

Ze haast zich niet, veroordeelt niet, maar draagt gewoon - samen met de geur van wilgen, het gespetter van vissen en de hengel van je grootvader op de oever. Alles is echt in deze geluiden - eenvoudig, puur, bijna vergeten. Zoals geluk niet luidruchtig is, maar stil, als de weerspiegeling van de lucht in het water.