Апероль

Het geheugen is als een oude telefoon: soms vangt het signaal op, soms valt het uit. Het lijkt alsof alle wachtwoorden voor gevoelens al zijn opgeslagen, maar dan ineens weer ‘onjuiste invoer’. En dan begint het opnieuw: voorzichtig elkaar leren kennen, ongemakkelijke glimlachen, alsof er geen honderden gesprekken, gedeelde liedjes en slapeloze nachten zijn geweest. Het is grappig, maar daar zit juist de magie in - elke keer is het alsof het systeem wordt vernieuwd, waarbij bugs niet worden gerepareerd, maar men gewoon leert ermee te leven.

Liefde gaat hier niet over drama's en niet over ‘voor altijd’, maar over een voortdurend ‘opnieuw’. Over dansen onder neonlicht en verbrande wachtwoorden, over vergeten wrok en nachten waarin zelfs de apocalyps iets romantisch lijkt. Alles stort in - behalve de gewoonte om elkaar opnieuw te leren kennen, alsof het de eerste keer is, en met je hoofd vooruit in dit huis te duiken, zonder de diepte te controleren.