Blue Valentine

Liefde die je niet loslaat, zelfs als dat wel zou moeten. Die liefde met blauwe plekken van woorden, met kussen na ruzies, met een eeuwige pendule tussen ‘het is voorbij’ en ‘oké, laten we het nog een keer proberen’. Ze is koud als ijs op je pols en heet als koorts die niet wordt behandeld, omdat je gewend bent geraakt aan de hitte.

In dit liedje stromen de gevoelens als glas na een klap: scherp, glanzend, onmogelijk om weer aan elkaar te lijmen. Maar toch wil je de scherven verzamelen, zelfs als je je handen weer snijdt. Er is iets betoverends aan deze blauwheid - zoals bij een litteken dat je al lang had moeten vergeten, maar waarvan je bang bent om een deel van jezelf te verliezen.