Sława

De ochtend komt op de een of andere manier te vroeg - alsof de nacht moe is, alles heeft achtergelaten en zonder afscheid is vertrokken. De lucht is zwaar van andermans woorden, waar roem naar plastic ruikt en de waarheid naar bitterheid. De wereld zoemt, iedereen haast zich om zichtbaar te worden, maar hoe luider het geluid, hoe sterker het gevoel van leegte.

De zinnen lijken uit een kapotte luidspreker te komen: pijn, vermoeidheid, woede, een beetje schaamte. Alles door elkaar, zoals in je hoofd na een slapeloze week. Hier zijn geen helden - alleen mensen die moe zijn om zich te verantwoorden voor andermans regels. Degenen die hun geweten verkopen voor views, en degenen die gewoon niet meer kunnen zwijgen.

In elk couplet hoor je een poging om te schreeuwen - niet naar de menigte, maar naar het hart zelf. Want het lijkt erop dat het enige wat nog te redden valt, het vermogen is om te voelen. Zelfs tegen de achtergrond van een grijze wereld, waar empathie al lang achter slot en grendel zit en iedereen de sleutel kwijt is.