KAYKAY

De nacht is als een etalage - het dak is open, de wind is zacht en in de zakken rinkelen bankbiljetten en verantwoordelijkheden. Bodrum en Istanbul op één kaart: strandglamour gaat hand in hand met ondergrondse zaken, ijs om de nek, moed in de ogen, PayPal-wachtwoorden in de zak. De muziek klinkt net zo regelmatig als de score op het scorebord, en in de woorden klinkt de rekening voor alle luxe en alle misrekeningen door; het gelach klinkt sceptisch, alsof de jurk een kogelvrij vest draagt.

Hier wordt elke flexibele flex betaald met een beetje ongerustheid: politie-zwaailichten, zakelijke telefoontjes van ‘de jongens’, een voorbijgaande geschiedenis met kogels en rechtbanken, en ondanks dat alles - de wens om jong te blijven en niet alleen een regel in een rapport te worden. De ironie verwarmt zachtjes: al deze uitvallen zijn als een accessoire bij het leven, dat luid lacht en stilletjes zijn littekens telt. De beat voedt het ritme van de stappen op het asfalt - en het lijkt alsof dit ritme vermoeidheid beter kan genezen dan de beloofde miljoenen.