FLACO

De vage grens tussen trotse eenzaamheid en plotselinge vreugde is als gewichtheffen in de sportschool: zweterig, een beetje belachelijk en daardoor hartverwarmend. Hier gaan dromen over een huis aan zee hand in hand met kinderzakgeld - euro's, dollars, peso's - en lijkt het alsof rijkdom niet alleen wordt gemeten in geld, maar ook in het aantal beloften en cadeaus die niemand heeft gevraagd. In de stem klinkt bereidheid tot wraak en tegelijkertijd zachtheid, zoals bij een mens met een vriendelijk gezicht: soms wild, soms ontroerend kwetsbaar; een tegenstrijdigheid die beter verwarmt dan welke deken dan ook. Slapeloze nachten, Caribische ritmes in de aderen en het verlangen om te karamelliseren - woorden die meer over de smaak van het leven gaan dan over een ontsnappingsplan. Moeder is als een codex: niet veranderen, niet bespreken, maar respecteren; en als er iets misgaat, blijft het doel hetzelfde: geld verdienen, een huis bouwen, niet om het goede vragen op een presenteerblaadje. Liefde is hier waanzinnig, gegeven tot uitputting; verraad en ratten zijn dichtbij, maar winnen niet, omdat aan de basis een eenvoudige ambitie en een beetje tederheid liggen. Deze hele mix is brutaliteit die knipoogt; een man-krijger die nog steeds leert teder te zijn, en dat ziet er schattig en bijna huiselijk uit.