DM

Zacht als een oude wollen trui, ruikt het nummer naar de late herfst en afgekoelde koffie. Ergens tussen ‘ik kom er zo aan’ en ‘ik kan niet slapen’ speelt het leven zich af - ogenschijnlijk rustig, maar van binnen zoemt alles als een oude platenspeler. Een beetje luiheid, een beetje melancholie en dat gevoel wanneer de wereld stil staat tussen een ongelezen bericht en een antwoord dat je toch niet verstuurt.

Zo klinkt de generatie die te lui is om te bellen, maar bang is om verloren te gaan. Waar gevoelens niet worden uitgesproken, maar gewoon flikkeren op het scherm, als satellieten boven je hoofd.