Takedown (German)

Een zoet uiterlijk als een snoepje - mooi en al verdacht. Achter de glimlach gaat een plan schuil, achter de vriendelijke woorden gaat leegte schuil, en meteen ontstaat er een zwaar, aangenaam gevoel van opluchting: het is tijd om de vibes te veranderen en de ogen te openen. Het ritme lijkt je naar de uitgang van het toneel te duwen, de stem is als een notitie in een dagboek, gekrabbeld op het puntje van een nagel: genoeg geacteerd, genoeg verdragen. De woede is niet beangstigend, maar functioneel - heet, snel, door de aderen en in het ritme.

Observatie verandert in berekening: het masker valt af, het kaartenhuis stort in, de demonen blijven alleen achter. Er is geen medeleven - er is helderheid en lichte ironie over het eigen geduld: al deze gedaanten zijn slechts decorstukken die eindelijk kunnen worden weggeblazen. In de finale is er geen overwinning van de boosheid, maar bijna een huiselijk ritueel van zuivering; een stille zekerheid dat het tijd is om weg te halen wat al lang het ademen belemmerde.