гавайская пицца

De bas dreunt alsof er constant een tram door je hoofd rijdt, en tegelijkertijd wil je 's nachts de straat op met lege zakken en een kartonnen kroon. Hier komen onverenigbare dingen samen: dromen over een Ferrari en de gewoonte om uit een emmer met ijs te drinken, trotse bravoure en zachte vermoeidheid door voortdurende honger – niet naar eten, maar naar het leven. Ongemakkelijke trots gaat hand in hand met de wens om je laatste roebels aan de zwerver op de hoek te geven; het lijkt op een gesprek met je spiegelbeeld in een etalage, dat zowel lacht als huilt.

Muziek is als een dagboek vol korte regels: een beetje absurditeit, een beetje filosofie uit de overgang, een paar regels over pizza en domino, en plotseling een openbaring dat “alles door de maankraters schudt”. Dit hele mengsel klinkt niet als een wetenschappelijk plan om de wereld te veroveren, maar als een warme, ietwat schorre foto van de nacht: ironisch, vermoeid en oneindig levendig.