Capuche

De stad slaapt, maar niet voor iedereen is het veilig. Onder de lantaarns klinken voetstappen - snel, bijna schokkerig, als een hartslag onder een hoodie. De lucht wordt dikker van vreemde blikken, en elke lach achter je rug lijkt aan jou gericht. Je wilt gewoon naar huis, en niet een eindeloze scène spelen waarin de rol van ‘slachtoffer’ van tevoren is vastgelegd en je geen recht hebt op een vervangende actrice.

Dit is een lied over het dagelijks leven, waarin moed niet betekent dat je niet bang bent, maar dat je toch doorgaat. Over hoe de wereld meisjes tot schimmen onder een kap maakt en hoe belangrijk het is om, ondanks alles, je gezicht terug te krijgen. Ooit zullen de aftiteling zeker verschijnen en zal de film, waarin de straat verandert in een veld van angst, eindelijk eindigen.