No More Parties

Ergens tussen het interview, het straatlawaai en de innerlijke monoloog speelt zich een heel leven af. Het lijkt een gewoon gesprek – wie kent wie, wie heeft gewonnen, wie is ‘uit het spel’, – maar tussen de regels door voel je de vermoeidheid van de eeuwige feestjes, het opzichtige succes en het lawaai van anderen. Hier wordt niet gepocht – er worden conclusies getrokken, zonder pathos, maar met het zelfvertrouwen van iemand die alles heeft gezien. Het geluid is hard, bijna documentair: alsof je een recorder op de backstage hebt aangezet en per ongeluk het moment van de waarheid hebt vastgelegd.

Ergens in de buurt - het podium, de schijnwerpers, de prijzen en de grote namen. Maar daar ligt niet de focus. Alles wat belangrijk is, gebeurt in de stilte na het applaus, wanneer alleen de beat, de eerlijkheid en degene die schrijft overblijven, omdat er niets anders meer is.