La Vida.

Het ruikt naar de straat, benzine en die rust die komt als alles al beslist is. Hier gaat het niet om gangsterpraatjes, maar om overleven met een rechte rug en een gesloten mond. Wanneer het woord ‘familie’ meer betekent dan welke deal dan ook, en ‘alles bij het oude’ niet klinkt als stilstand, maar als stabiliteit, waarvoor met slapeloze nachten wordt betaald.

De muziek loopt soepel, als een motor stationair, zonder valsheid of versieringen. Er zit vermoeide waardigheid en koude trouw aan de zijnen in. Geen heilige, geen held, gewoon een mens die de waarde kent van brood, stilte en degenen die bij hem zijn gebleven. De rest is lawaai, waarvan hij al lang heeft geleerd zich af te wenden.