NERA

Het ruikt naar vochtige beton, goedkoop bier en het geluid van trams - dat geluid dat langer in je hoofd blijft hangen dan welke beat dan ook. Niemand lijkt hier haast te hebben, maar toch raken ze allemaal iets kwijt: hun telefoon, hun slaap, hun vertrouwen, de laatste restjes romantiek. Woorden klinken verward, als voetstappen na drie uur 's nachts, en het ritme leeft zijn eigen leven - koppig, halfslaperig, straatachtig.

Er zit iets hopeloos eerlijks in: je hart verkopen om niet helemaal leeg te zijn. De absurde filosofie van betonnen binnenplaatsen - waar zelfs uit andermans pijn een couplet kan worden gemaakt. En tussen de regels door flitst een vermoeid “sorry”, dat niemand hardop kan zeggen.