Капітан мовчить II

Soms begint de ochtend niet met koffie, maar met het gevoel dat er een storm woedt en dat het schip al lang van koers is geraakt. En het maakt niet meer uit hoeveel kansen er waren om minder te drinken, meer te zeggen, je niet te verschuilen in stilte. Want dit gaat niet over een kater - dit gaat over een stille ontbinding van binnen, die geen pijn doet, maar je gewoon naar beneden trekt, als koud water in bad.

De wereld drijft ergens heen zonder coördinaten, de dagen raken uit het oog verloren en de angst zit naast je - als een oude bekende die niet is uitgenodigd, maar toch is gekomen. En toch is er iets eerlijks in deze stilte: het moment waarop je erkent dat de kapitein geen koers heeft, maar nog steeds het roer in handen heeft. En misschien is dat wel waar het leven om draait - onvermijdelijk, zoals de zee na een storm.