Pastoral

Het is warm, net als een zomeravond na een regenbui. De lucht ruikt naar natte aarde en ergens tussen de voetstappen hoor je zachtjes ‘laten we samen gaan’. Het is simpel: lopen, over koetjes en kalfjes praten, steentjes schoppen en weten dat er iemand naast je is. Geen held, geen redder, gewoon iemand die je hand vasthoudt als de weg hobbelig is.

Er zit een soort tedere koppigheid in deze klank: geloven dat zelfs als je de wolken niet haalt, de regen toch bloemen zal brengen. Dat je elkaar kunt kwijtraken, elkaar later weer kunt ontmoeten en verder kunt gaan - zonder beloften, maar met warmte. De muziek lijkt te fluisteren: het is niet erg als je niet weet waar je heen gaat. Het belangrijkste is dat je niet alleen bent.