목소리

Het is alsof je in een droom duikt waarin alles verdwijnt: grenzen, woorden, zelfs je ademhaling. De stem klinkt alsof hij niet uit de luidsprekers komt, maar uit je hoofd, als een echo van je eigen gedachten na een slapeloze nacht. Hij zingt niet - hij betovert, verwart, alsof hij een deal zonder woorden voorstelt: geef een beetje rust op, krijg een gevoel van oneindigheid.

Het ritme trekt je naar binnen, als een warme draaikolk: een beetje ruimte, een beetje clubgekte, een beetje die melancholie waarbij je wilt dansen, maar om de een of andere reden met je ogen dicht. En het lijkt alsof, als je je niet verzet, de muziek je gewoon bij de hand neemt en meeneemt - naar een plek waar alles uiteenvalt in licht, geluid en adem.