Minimum ça

Soms wil je gewoon even uitademen en de wereld eraan herinneren: “Ik ben niet slecht, ik ben moe.” Dat is precies het gevoel hier - zoals op vrijdagavond na een hectische week, wanneer je in plaats van filosofie liever een glas, een deken en geen deadlines hebt. De muziek schommelt lui, de woorden vloeien majestueus en daarachter voel je de zoete zekerheid van iemand die zijn werk heeft gedaan en nu het volste recht heeft om ten minste tien minuten... oké, zes minuten niets te doen.

Het klinkt allemaal als een hymne aan welverdiende rust - zonder schuldgevoel, zonder excuses, gewoon met het gevoel dat je genoeg hebt gedaan. Zachte ironie, een ietwat zelfvoldaan ritme en die zeldzame luxe - jezelf een pauze gunnen terwijl het leven verder draait.