La misère est si belle

Zware lucht, doordrenkt met rook, zout en een hardnekkig verlangen om toch te overleven. Hier wordt de pijn niet verfraaid of geredigeerd - ze leeft rechtstreeks in de stem, in de pauzes tussen de woorden, in de scheuren van de ademhaling. De wereld is grijs, maar niet dood: er gloort nog steeds een vreemde liefde voor het leven, even hardnekkig als de melancholie zelf. Verdriet wordt een gewoonte, bijna huiselijk, als een oude jas die ruikt naar wind en sigaretten. En in deze oprechte, onverfijnde ellende glijdt plotseling het licht binnen - alsof iemand zachtjes zegt: “Ja, alles is slecht, maar toch mooi”.