Hasta la vista

Het ruikt naar zweet, dure parfum en de straat na regen. Hier is geen plaats voor filosofie - hier overleven mensen, verdienen ze geld en schudden ze het verleden van zich af als een vervelende vlieg. Alles om je heen lijkt bekend: beton, hitte, de geur van benzine, het geluid van motoren. Maar van binnen heerst een andere energie: woede, aangeleerde vastberadenheid en een beetje romantiek, verborgen onder Dior en straattaal.

Elke regel is als het klikken van een aansteker voor een trekje: een beetje vuur, een beetje vertrouwde duisternis. En dat alles onder een couplet waarin trots luider klinkt dan pijn, en ‘Hasta la vista’ niet gaat over afscheid, maar over een nieuw leven. Het is grappig, maar zelfs in deze harde beat hoor je geen kou, maar een manier om niet te verbranden voordat je de zee bereikt, die voorlopig ‘alleen nog ontbreekt’.