Seklenland, Pt. 10

De nacht in de koptelefoon lijkt door de binnenplaatsen te lopen - de schorre beat zet aan tot scherpe stappen, en de woorden fluisteren tegelijkertijd instructies en excuses. Hier is zowel adrenaline als vermoeidheid: elke “druk op de trekker” klinkt als een manier om de wereld in balans te houden, en het opsommen van bedragen en zakken wekt het gevoel dat het leven een eindeloze test is van de kracht en loyaliteit van je team.

Er zit ook een beetje cynische trots in: de rubriek ‘wie overleeft, heeft gelijk’, met een vleugje opschepperij, die tegelijkertijd de barsten beschermt en maskeert. De hele scène is als een dagboek, geschreven in fragmentarische regels, waar moed en paranoia naast elkaar bestaan en het ritme je niet laat nadenken over de gevolgen. Je zou willen glimlachen, maar de lach is hier warm en vermoeid, zoals de glimlach van iemand die de waarde van elke dag kent.