Whine

Ergens tussen lachen en paniek, tussen de ‘feeststemming’ en het geluid van vaders voetstappen achter de deur, speelt dit verhaal zich af - een komedie vol misverstanden op het ritme van Caribische trommels. Alles lijkt leuk, heftig, zelfs een beetje uitdagend... totdat duidelijk wordt dat het feestje kan eindigen met een vlucht door het raam. De muziek is wild, met een vleugje avontuur, alsof het een puberale streek is in het lichaam van een volwassene. Waar de ‘batmans’ hun tam-tam spelen, ontmoet ironie brutaliteit, en klinkt het verlangen om een slechte jongen te zijn eerder als een superheldenspel. Niet serieus, maar aanstekelijk - een van die gevallen waarin je je schaamt en het grappig vindt, en om de een of andere reden toch wilt dansen.