Jaalakaari

Het is alsof een oud epos plotseling is veranderd in een liefdeslied. In elk beeld zit de hitte van de middagzon en de koelte van de schaduw, het goud van het hart en de zijde van het haar, die magie waarbij de tijd zich uitstrekt en de ademhaling zacht wordt. In de woorden klinkt niet alleen bewondering door, maar bijna een gebed - over een ontmoeting, een aanraking, een moment dat twee mensen tot één geheel maakt.

Het is geen liefdesscène, maar een heel ritueel: de tuin, de rivier, de wielen van de strijdwagen, het regenbooglicht. Alles is zo kleurrijk dat het lijkt alsof het universum zelf meespeelt. De ironie is alleen dat achter al deze verrukking toch een verlangen schuilgaat naar het onmogelijke: als je dichtbij bent, los je op, als je weggaat, word je een golf. Maar de belofte klinkt als een bezwering - liefhebben tot het einde, totdat de wereld buiten verdwijnt.