THE BOX MEDLEY 10

De hartslag van de stad wordt vertaald in bas: een heet geluid uit de sloppenwijken, waar mode samengaat met gevaar, en pathos samengaat met alledaagse hardheid. De ruimte klinkt als een vermomd carnaval: Gucci naast het machinegeweer, nieuwe sneakers en de oude gewoonte om de waarheid te verbergen onder een luid refrein. De woorden zijn als vlekken op de huid: opscheppen, rouwen om de verlorenen, een dreigement dat bijna klinkt als ironie over de eigen moed.

Hier leven feest en angst naast elkaar en spelen ze met elkaar mee: het ritme nodigt uit tot dansen, en de lijnen herinneren je eraan dat er achter het podium altijd een dak van beton en littekens schuilt. Al dit cabaretgeweld leest als een overlevingsverslag, verpakt in de hit ‘Kom op, nog een keer’ – warmte en grappen die de kille partituur proberen te overstemmen. Het is vooral ontroerend – en beangstigend tegelijk – hoe zelfvertrouwen verandert in een masker dat bij zonsopgang definitief zal worden verwijderd.