Yeah!

De dansvloer bruist alsof iemand er geothermische verwarming onder heeft aangelegd. De lucht is dik van feromonen, bassen en beslissingen van anderen die ‘zomaar zijn genomen’. Ergens tussen een blik over de schouder en een heupbeweging verdwijnt de grens tussen ‘tijd om naar huis te gaan’ en ‘misschien nog even blijven’. Het lijkt allemaal onschuldig - gewoon muziek, gewoon ritme, gewoon ‘laten we dansen’. Maar we weten allemaal dat na het derde ‘yeah’ de sociale acrobatiek zonder vangnet begint.

In deze wervelwind vergeet je gemakkelijk wie je vrienden zijn en wie **vroeger** je vrienden waren. Je hart klopt op het ritme van de drums, je verstand geeft het op en je lichaam stemt voor voortzetting van het feest. Het is te warm om na te denken en te luid om je eigen geweten te horen. Gewoon een nacht waarin zelfs toevallige voetstappen klinken als een repliek uit een film, en elk ‘ja’ een volgend ‘oeps’ met zich meebrengt.