FYL2

Het pulserende ritme lijkt in je slapen te kloppen - niet van het dansen, maar van angst. De woorden snijden als haveloze bekentenissen door de lucht: ze lijken over de liefde te gaan, maar het blijkt over wantrouwen te gaan, over wonden die onder de huid worden gedragen en aan niemand worden getoond. Het is natuurlijk grappig dat dit allemaal met de muziek gebeurt, waarvan je normaal gesproken een clubdrive verwacht, maar hier lijkt de club in het hart te zitten, met een neonbord ‘don’t leave’.

Hij lijkt stoer, met zijn ‘speelgoed’ en bravoure op straat, maar hij klinkt als een man die bang is om alleen te zijn. Elke regel bevat deze vreemde mengeling van bravoure en verzoek: lieg niet, ga niet weg, geef me een kans. Het blijkt een trackparadox: het schudt het lichaam, maar raakt juist de plekken die doorgaans achter de rug verborgen zijn.