Comin’ Back

Het ruwe geluid van afscheid, alsof een oude koffer over het asfalt rolt - het klinkt hard, maar het houdt stand. In de coupletten gaat het niet alleen om de weg, maar ook om de ontsnapping aan de gebruikelijke pijn, aan die vermoeidheid die ruikt naar kindertijd, schulden en eindeloze nachtdiensten. In het refrein klinkt geen verdriet, maar bevrijding: kaartjes, zonsondergang, bus - en vooruit, zonder om te kijken.

De muziek swingt zachtjes, maar hardnekkig, als het ritme van het hart voor een grote beslissing. Het is alsof het hele nummer een moment op het busstation is: je staat nog op oude grond, maar je weet al dat je hier nooit meer terug zult komen. En in die vastberadenheid schuilt een vreemde schoonheid, zoals in de ogen van vreemden die voorbijflitsen wanneer de trein vertrekt.