Ropang

Dit lied is een eerlijke en ietwat bittere bekentenis over liefde die niet op zachte kussens groeit, maar op de kale grond. Er is geen verguldsel en geen mooie uithangborden, alleen gebalde vuisten, een vermoeid hart en een hardnekkig geloof dat zelfs in de meest ongunstige omstandigheden je eigen ‘geluk’ kunt opbouwen. De muziek klinkt alsof een oude wond zingt over het feit dat trouw zijn ook een talent is, vooral als er geen rijkdom of luidruchtige overwinningen in de buurt zijn.

In elk refrein klinkt geen klacht, maar een volhardende ademhaling: ondanks de wrok, ondanks het gebrek aan kracht, toch deze liefde als een vaandel hooghouden. Dit is geen verhaal over zwakte, maar over die zeldzame, stille standvastigheid die overblijft wanneer de middelen opraken en alleen nog maar naakte toewijding overblijft.