JARI KASAR

De vingers zijn zo ruw dat je ze zou kunnen verwarren met wortels - in de fabriek, op de markt, in het zweet van het harde werk. Het lied ruikt naar smeerolie en heet ijzer, met het geknetter van een pasteitje uit de dichtstbijzijnde kantine en het geklop van een hamer op de aambeeld van gerechtigheid. Hier is geen glamour en geen uitnodigingen voor cocktails: alleen het gefluister van de menigte, het gezang van het koor en het ritme dat sterker voortstuwt dan welke slogans dan ook.

Er zit een warme eenvoud en een grappige directheid in: een oproep om niet te romantiseren, maar om op te staan en aan je toekomst te werken, maar met een duidelijk vleugje koppigheid en ironie - genoeg met naar het westen kijken, genoeg met het stukje bij beetje verkopen van het land. De stem, als een vuist, verzekert dat kracht zit in offensieve stappen, niet in mooie woorden; en uiteindelijk wil je meezingen, omdat eerlijke woede soms beter klinkt dan alle politieke toespraken.