UP&DOWN

Het geroezemoes van de metropool, plastic glimlachen en acteurs die gewend zijn een masker op te houden - rondom een luidruchtig feest, maar van binnen leeg. Angsten fluisteren ‘bla-bla-bla’ recht in je oor, onrust trekt je aan de leiband als een hond. Het lijkt alsof de toekomst een horrorfilm is zonder eindtitels, waarin je het licht moet zoeken in je eigen black-out.

Het schommelt hier als een lift zonder knoppen: omhoog, omlaag, do-do-do-down - en weer opnieuw. Golven van gevoelens breken op de huid en laten natte sporen achter op de sproeten. Zo leeft deze muziek - kwetsbaar, nerveus, eerlijk. Als een bekentenis dat het makkelijker is om iemand anders te zijn dan jezelf, maar toch blijf je je vasthouden aan dit wankele ritme, alsof het het licht zelf is.