Mamma Mia

Het klinkt als een sprong zonder parachute, maar met zoveel enthousiasme dat je niet eens aan vallen denkt. De stemmen lijken het ritme van je hart te lezen, dat zich heeft verzet en heeft besloten: “Stoppen? Echt? Kom maar op, probeer het maar.” Het heeft iets weg van het schoolplein, waar altijd iemand was die hoger dan iedereen op de rekstok klom en dan ook nog eens grijnzend naar beneden keek. Alleen is de rekstok nu vervangen door een hele melkweg.

Je wilt het lied met een knipoog beluisteren, zoals naar vuurwerk op een kermis, dat te luid, te fel en te brutaal is. Maar juist die overdrijving is zo aantrekkelijk. De zelfverzekerdheid van een tiener dat de hele wereld te klein is voor zulke plannen, en dat het tijd is om de lat hoger te leggen, omdat het uitzicht ‘daarboven’ waarschijnlijk beter is.

Het ironische is dat dit alles niet klinkt als een uitdaging, maar als een feest. Alsof hogerop komen geen wedstrijd is, maar een natuurlijke toestand. Nou en? Iemand moet toch zo stralen dat de anderen hun ogen moeten dichtknijpen.