Imago

De tijd is hier geen vijand, maar een medeauteur - met een rimpel op het voorhoofd en een ritme in plaats van een klok. Ooit was alles luider, brutaler, belangrijker: rijmpjes werden op schoolbanken geschreven, het leven rook naar protest en goedkope koptelefoons. Nu is er meer ruimte tussen de regels. Minder ‘bewijzen’, meer ‘begrijpen’. Het vuur binnenin brandt nog steeds, maar het verbrandt niet meer, het verwarmt, wanneer je laat thuiskomt en een beetje moe bent. In dit geluid zit ironie, dankbaarheid en een zacht ‘laten we verder gaan’. Want volwassen worden gaat niet om cijfers, maar om het vermogen om het ritme niet te verliezen, zelfs als de muziek verstomt.