SZURU BURU

De ochtendchaos in de badkamer, vastgelegd in ritme: tandpasta op de lippen, water op de vloer en eindeloze ‘waarom’-vragen in de ogen van de spiegel - het klinkt allemaal als een satirisch loflied op alledaagse melancholie. De stem lijkt te twisten met de opvoeding: er is een toon van verwijt en een lachje - ‘loop tijdens het tandenpoetsen, links of rechts, het maakt niet uit’ - het klinkt als de filosofie van een kleine rebelse vrijheid.

Een mengeling van irritatie en hardnekkige waardigheid: beledigingen worden metaforen voor vlekken op het tapijt, eisen van zuiverheid van de ziel worden eisen van zuivere tanden, en het vasthouden van de microfoon wordt bijna een daad van zelfbehoud. Al dit lawaai is geen schreeuw, maar een delicate presentatie van een lijst met klachten aan de wereld, die op de automatische piloot lessen in “opvoeding” geeft; daarbij blijft er een warme, bijna ironische genegenheid voor onvolmaaktheid, zoals voor een oude tandenborstel, waarvan het vreemd is om afscheid te nemen.