Space

Hier klinkt vermoeidheid door, maar niet een stille vermoeidheid, maar een vermoeidheid die hol weerklinkt van binnen, als een echo in een lege zaal. De woorden lijken op de tast te gaan, op zoek naar een plek waar de muren niet langer vreemde namen fluisteren en de wegen niet terugleiden. Het is geen vlucht, maar een poging om uit de cirkel te breken, waar elke herinnering een doorn in het oog is en zelfs de lucht doordrongen is van vroegere stemmen.

In deze muziek strekt de ruimte zich uit als een koude mist en wil je die helemaal inademen – om het even maar even makkelijker te maken. Het gaat hier over hoop, die tot een dunne draad wordt samengeknepen, en over dat vreemde moment waarop je beseft: de tijd verandert, maar de gevoelens blijven hardnekkig bestaan. En zelfs als er nog geen uitweg in zicht is, is er al een stap – misschien klein, maar wel een eigen stap – in de richting van de stilte.