112

Een appartement 's nachts, waar het licht zwak is en op tafel een vreemd parfum en een pakje sigaretten liggen: het geluid snijdt als een mes en de stem daagt uit, alsof hij de sterkte test. Hier ontmoeten opschepperij en ritueel elkaar - Rolex en Cartier staan naast een wolk van rook, woorden worden als een gewoonte rondgestuurd, ironisch verwijzend naar een paar memes over “coco-lapins”. Al deze luxe gaat niet zozeer over glamour, maar meer over een masker: iemand schept luid op om de leegte van binnen niet te laten zien.

Onder de lagen van grove humor en dreigementen schuilt een gevoel van gemeenschap en straat, waar de erecode belangrijker is dan de regels. Koude zelfverzekerdheid vermengt zich met een lichte brutaliteit, en het resultaat is een bijna feestelijke, roekeloze cocktail - schadelijk, maar aantrekkelijk, als een slapeloze zaterdag waarop je wilt lachen om drama's en dansen tot in de ochtend, zelfs als de gevolgen duidelijk zijn.