Polaroid

Zoals de geur van oude fotoalbums, waarvan de pagina's een beetje vergeeld zijn en de hoeken van de foto's aan elkaar plakken. Hier klinkt de muziek als een vastgelopen ‘sorry’, dat je niet meer kunt inhalen - het is verdwenen samen met de rook en de nachtelijke stilte. In elk couplet blijft alleen de herinnering over: een vage polaroidfoto, flarden van woorden en de gewoonte om er steeds weer naar terug te keren, zelfs als je weet dat er verder niets meer is.

In de melodie zit een kleverige melancholie, maar zonder hysterie. Het is eerder een stille vermoeidheid, wanneer het verleden zichzelf herhaalt en steeds dezelfde beelden afspeelt: gelach, aanrakingen, bijna absurde momenten van geluk. Dit alles verandert in een ‘pire story’ - tegelijkertijd de meest banale en de meest persoonlijke. Het nummer klinkt als een bekentenis dat soms een heel leven kan blijven hangen in één foto en een paar zuchten die niemand meer zal horen.