Veneno

Een trieste soundtrack bij succes, die om de een of andere reden niet naar feestelijkheid ruikt, maar naar vermoeidheid en verstikking. Aan de buitenkant: tournees, kilometers, likes, prestige; aan de binnenkant: eindeloze rekeningen, een leeg bed en de gewoonte om pijn te verwerken in slow motion. Alsof het hart op twee snelheden leeft: het podium in turbomodus, de gevoelens in slow motion.

Deze muziek heeft tederheid, maar niet zoetsappig, maar die tederheid die overblijft na een ruzie, in de keuken, op de vloer, wanneer beloften van “voor altijd” klinken als bezweringen, maar je toch begrijpt: niets is eeuwig. Dit nummer gaat over hoe roem je niet redt van eenzaamheid, hoe liefde tegelijkertijd vergif en lucht kan zijn. En hoe je ondanks alles toch terug wilt keren - al was het maar met een klein boeketje viooltjes, om te bewijzen dat je je de geur van thuis nog herinnert.