tu contactO

De nachtscène - een dunne scheiding tussen onverschrokkenheid en kwetsbaarheid: een blik die onverschillig lijkt, maar van binnen trilt alles. Kwetsbaarheid ontmoet zelfvertrouwen, en het resultaat is een vreemde, overdreven tederheid - alsof iemand heeft geleerd reggaeton niet op te merken, om vervolgens zijn liefde ervoor luider te laten klinken. Een groep vriendinnen, duisternis, en de beslissing om je hart ergens op de dansvloer achter te laten - gemakkelijk en helemaal niet tragisch.

Geluid als een aanraking: een verzoek om contact verandert in een bevel - “maak je klaar om de klap te voelen”. Houding is een taal, en je aanpassen aan het ritme van een ander is de kunst van kleine overwinningen. De luxe van namen (Gucci, Goyard, Mercedes) gaat niet zozeer over status, maar over het toneel waarop het spel van verleiding wordt gespeeld: een tas kopen voor genegenheid, een tochtje op een jacht in plaats van beloften - de grenzen tussen grap en serieuze deal zijn erg dun.

De hele compositie is een kort briefje over hoe je iets kunt willen en je daar niet voor hoeft te schamen: perreo als een examen in ervaring, training in verleiding en sprankelende brutaliteit, die plotseling liefkozend blijkt te zijn. Het is geen liefdesverklaring, maar een handleiding voor het gebruik van de nacht - met lichte ironie, vochtige glans op de lippen en een zelfverzekerde glimlach aan het einde.