specialsadism

De woorden lijken in rook op te gaan, maar de sfeer is meteen duidelijk: een nachtelijke zoektocht naar die ene persoon die steeds weer ontglipt. Omringd door de maan, een mistige hemel en sigaretten met een te bittere smaak van de waarheid. Het klinkt allemaal als een bekentenis die op het meest ongelegen moment over de lippen komt: rauw, een beetje chaotisch, maar daardoor des te eerlijker.

Het lijkt alsof de werkelijkheid vervaagd is - of het nu de zure rook is of je eigen tranen die je het zicht op de weg belemmeren. Maar in deze wazige wereld is er voortdurende beweging: stappen onder de maan, brieven die niemand zal lezen en het eeuwige ‘zocht’, dat rijmt op ‘verloren’. De muziek balanceert op de dunne grens tussen wanhoop en hoop, alsof de lucht zelf trilt van het onuitgesprokene.

Het is ironisch dat de meest persoonlijke ervaringen luider zijn dan welke woorden dan ook. Als er niets meer te verklaren valt, rest er alleen nog maar om de nacht in te gaan, onder het geluid van je eigen echo en het ritme van de beat, dat je eraan herinnert dat je hart nog steeds klopt.