花火

Er zijn momenten op de grens tussen slapen en waken, wanneer de wereld lijkt te ademen. In je hoofd echoën nog steeds de stemmen van anderen, beloften uit het verleden en absurde pogingen om vast te houden wat van nature ontglipt. De zomervuurwerkjes laten even op zich wachten, maar binnenin je hoofd ontbranden honderden eigen vuurwerkjes - van lachen tot stille tranen, die om de een of andere reden altijd op hun plaats lijken te zijn op een warme nacht.

De muziek ademt de geur van zand, het gekraak van appelschillen en de koelte van een toevallige windvlaag. Ze houdt je vast aan een dun draadje van nostalgie, hangt je ergens onder de sterren en laat je van bovenaf kijken naar al die ontroerende onhandigheid van gevoelens. En laat de herinneringen maar instorten als zandbakjes van kinderen - er blijven vonken over, zo helder dat je ze niet kunt negeren.