キセキ

De woorden vormen een zachte deken van herinneringen en beloften, waarin elk ‘dankjewel’ en ‘ik hou van je’ klinkt als een kleine kraal aan een lange draad van dagen. Er is geen pathos, alleen vertrouwde gebaren: de rechterhand in de linkerhand, stappen door een stille straat, gelach dat warmer is dan welke belofte dan ook.

De muziek ademt rustig, alsof twee mensen naast elkaar lopen en al die microscopische vreugdes opmerken - een toevallige blik, een gedeelde grap, een lichte regen die plotseling lichter wordt. Zelfs het verdriet in de muziek voelt vertrouwd, alsof het ons eraan herinnert dat geluk geen vuurwerk is, maar gewoon ‘blijf bij me’ tegen de achtergrond van het grote, luidruchtige universum.