明日も

Maandag tot en met vrijdag is een eindeloze reeks verplichtingen: werk, school, gesprekken van anderen over trendy plekken en series die je helemaal niet interesseren. De vermoeidheid stapelt zich op, soms lijkt het alsof je niet eens de kracht hebt om op te staan. Maar ergens in het verschiet ligt vrijdag, en daarna een ontmoeting met iemand die sneller dan wie dan ook kan opstaan en laten zien dat vallen niet eng is.

In dit ritme - en rennen op het randje, en ingehouden tranen, en dat koppige “ik breek niet”. Zelfs als niemand het begrijpt, zelfs als het gelach om je heen een spot lijkt. Want iedereen moet een figuur hebben achter wie je je zwakheden kunt verbergen en opnieuw kunt leren ademen. En wanneer de held op het podium of op het scherm na een klap weer opstaat, ontsteekt er een klein vuurtje van binnen - genoeg voor nog een dag, nog een poging, nog een stap vooruit.