奏(かなで)

Hoe vreemd het ook klinkt, afscheid nemen kan ook vrolijk klinken. Hier lijkt het meer op een treinstation in de lente: een druk perron, nieuwe winden, een ingetogen glimlach en een blik die onmogelijk onverschillig kan zijn. Er is geen tragedie in het lied - alleen stille tederheid voor degene die volwassen wordt, verder gaat, maar de band blijft toch bestaan, als een onzichtbare draad door steden en jaren heen.

Het is afscheidsmuziek, waarin de woorden “dank je wel” en “hou je goed” schuilgaan achter een onhandig “gelukkig”. Het is alsof de melodie je bij de hand neemt en belooft dat zelfs als je uit elkaar gaat, zelfs als de tijd de vertrouwde routes wegvaagt, het gezamenlijke lied altijd een brug zal blijven. En aan de andere kant zal iemand het horen en glimlachen.