ОБЕЗЬЯНА

In deze chaos zit een bepaalde orde: het ritme klopt als een hart vol adrenaline en het lichaam verandert in een karikatuur van vrijheid. Dansen is niet voor de schoonheid, maar om te overleven. Om de blikken en verwijten van anderen van zich af te schudden, om het gelach achter je rug om te zetten in applaus, ook al is dat nog zo vals.

Elke beweging is een uitdaging, elke grimas een protest. Hier zijn geen choreografielessen en trendy cursussen in ‘ontspanning’ nodig. Het volstaat om je eigen apenachtige aard te accepteren en die volledig te laten zien: belachelijk, luidruchtig, met vonken van de voorruit en met de rook van feesten, waar platina naast bananen glinstert.

En hoe harder het publiek lacht, hoe luider deze wilde hymne klinkt: laat ze maar denken dat ik dronken ben. In werkelijkheid is dit een nuchtere manier om de wereld eraan te herinneren dat evolutie misschien grappig kan zijn, maar toch niet te stoppen is.