La Espiral

De woorden strekken zich uit als lichtdraden in de nacht - ze dringen zich hardnekkig door het lawaai van de stad heen, klampen zich vast aan de wind en vliegen verder. Ze hebben iets weg van een brief in een fles: een eenvoudig ‘sorry’, maar zo gezegd dat het binnenin een echo veroorzaakt. Spiraal na spiraal verandert de val in een opstijging, en zelfs de duisternis klinkt als een belofte dat vroeg of laat het eeuwige vuur zal ontbranden.

De muziek houdt het midden tussen een gebed en een biecht. Zuiver, een beetje transparant, met het gevoel dat je stap voor stap dichter bij het licht komt dat er altijd al was, maar dat je nu eindelijk hebt opgemerkt.