Bassist

Verliefd worden op muziek is nog oké, maar op een bassist, en dan ook nog eens een linkshandige... Daar helpen geen ‘redelijke argumenten’ meer. Alles wordt een lied, elke noot blijft in je hart hangen en het lawaai van de stad lost op in één enkel ritme. Zelfs je eigen afspeellijst verandert in een bekentenis, in een dagboek waarin in plaats van inkt akkoorden en tot je vingers jeukend gespeelde noten staan.

Het eeuwige Tokio met zijn lichten en eindeloze menigten wordt plotseling een intieme scène: de schijnwerper valt alleen op hem, en rondom klinkt applaus, alsof het een repetitie is voor een grote liefde. En het maakt niet uit hoe serieus dit gevoel is - een puberale gril of een volwassen obsessie. Het belangrijkste is dat het luider klinkt dan welke luidspreker dan ook en niet van plan is om uit te gaan bij de toegift.