2022

Het lijkt alsof ergens tussen de jaren en verloren dromen de grens tussen ‘ons’ en ‘mij’ is vervaagd. Alles wat ooit levendig en luidruchtig was, klinkt nu dof, alsof het uit de grond komt. Dit lied is als het gevoel dat je krijgt als je in de spiegel kijkt en je je spiegelbeeld niet herkent: het lijkt een bekend gezicht, maar de blik is niet meer van jou. De lucht ruikt naar het verleden, in je aderen klopt iemands vreemde ‘ik hou van je’, en je lichaam herinnert het zich nog steeds - zelfs als je verstand het al lang heeft losgelaten.

Hier gaat de kou niet over het weer, maar over de eenzaamheid die een vertrouwde achtergrond is geworden. Wanneer zelfs de pijn niet snijdt, maar gewoon zoemt, als de lage frequentie van een oude radio. En toch schuilt er in deze duisternis een vreemde schoonheid - zoals in verdorde bloemen of een oude foto, waarbij je niet weet wie je meer betreurt: degene die weg is gegaan, of degene die is gebleven.