On a Kentro

Stil staan terwijl je benen trillen, is een kunst op zich. Vooral als de wereld om je heen fluistert dat het tijd is om op te geven, maar je van binnen hardnekkig blijft geloven dat ‘Oluva het wel zal oplossen’. Hier is geen sprake van pathos, alleen vermoeidheid, ritme en een beetje baldadigheid. Alles is echt: het lawaai van de straat, dromen over papier (dat groene) en de gewoonte om zelfs in de file de hemel te danken. Elke beat is als een stap op gloeiend asfalt: pijnlijk, maar vooruit. Zegeningen vallen als een regenbui in het regenseizoen, en jij steekt gewoon je handpalmen uit en glimlacht - omdat je leeft, staat en beweegt.