Come Find Me (with Clementine Douglas)

Het lijkt erop dat iemand niet op de kaart verdwaald is, maar in zijn eigen hoofd. Alles draait, knippert, de sterren in de verte en geen enkele vaste grond onder de voeten. Het lijkt wel een stap vooruit, maar het voelt alsof je door de lucht loopt, niet over zand. De stem roept niet smekend, maar met een soort tedere wanhoop, alsof redding er niet uitziet als een oever, maar als iemands handen die uit de duisternis reiken. Het klinkt als het moment voor zonsopgang, wanneer je hart iets sneller klopt dan normaal en je gedachten verward zijn tussen "nog een beetje" en "stop met rennen". In dit licht is alles broos, als een fata morgana, en zelfs waanzin lijkt bijna gezellig als er iemand is om het te vinden.