Ya t Has Corrido?

Een poppengezicht en de brutaliteit van een pornoacteur staan naast elkaar, als etalages in een nachtelijke straat: ze lokken, knipogen en schokken een beetje. De stem loopt door de lege gangen van het verlangen - soms koel, soms brandend, alsof iemand vergeten is de warme tegelvloer uit te schakelen. Het herhaalde refrein is als een ritueel: een lichte spot met de eigen chic en een zelfverzekerde aanspraak op andermans restanten van gevoelens.

Hier vermengen spel, provocatie en vermoeidheid van rollen zich: narcistische glans gaat hand in hand met klinische ironie, en de regels lachen dan weer krassen. De hele compositie is als een dagboek van de nachtelijke stad: veel licht, een beetje wanorde en een warme glimlach aan het einde, die weet dat je mooi en met vuur kunt leven.