CANIJO

Een gebroken hart klinkt hier niet als een tragedie, maar als een melodrama dat wordt opgevoerd op het plein, waar elke buurman meeluistert en het verder vertelt. Verraad gaat schuil in bankbiljetten, geruchten verspreiden zich sneller dan de wind, en de wrok zelf lijkt wel een dans - nu eens bitter, dan weer opzettelijk theatraal.

De muziek houdt dit conflict in het ritme van een feest: de ogen glinsteren niet alleen van de tranen, maar ook van het licht van de slingers die midden in het drama worden aangestoken. De ironie is dat het persoonlijke verhaal al lang het eigendom van de buurt is geworden, en dat de pijn klinkt als een liedje waar je even gemakkelijk om kunt huilen als op kunt dansen.